Niedawno w ramach miniserii po tytułem „czy w wystąpieniu publicznym jest miejsce na komfort prelegenta/mówcy? 🤔”

➡️ w cz. 5 poruszałam temat patrzenia w oko kamery oraz wyzwań z tym związanych + przypomniałam archiwalne nagranie, na którym widać, że sama jestem jeszcze w procesie uczenia się i nabywania tej umiejętności

➡️ w cz. 4 przeprowadziłam ankietę, w której pytałam:
„Czy jako uczestnik włączasz kamerkę podczas zdalnego wydarzenia/spotkania?”.
W ankiecie wzięło udział 45 osób i według ich odpowiedzi:
✔️ 49% włącza,
✔️ 13% robi to czasami,
✔️ zaś 27% odpowiedziało, że „to zależy”.

Skoro tak duża część respondentów włącz kamerkę, to stwierdziłam, że przypomnę iż warto wziąć pod uwagę jak tak kamerka jest ustawiona i jak nas pokazuje.
I czy naszym odbiorcom jest komfortowo na nas patrzeć.

Sama mam z tym ostatnio niezbyt przyjemne doświadczenia.
Na przykład:
❌ na cyklicznym spotkaniu jedna osoba ma notorycznie ustawioną kamerkę w taki sposób, że jest to bardzo drażniące = jej twarz jest odcięta w połowie brody + z takim oświetleniem, że reszta tej twarzy ginie w cieniu;

❌ zaś na innym uczestnik łączy się poprzez telefon, który trzyma tak blisko twarzy, że praktycznie wypełnia ona cały kadr.
Mam wtedy wręcz fizyczną ochotę odsunąć się od swojego ekranu (chociaż wiem, że nic to nie zmieni) 🙈

Dlatego dzielę się z Tobą kolejny archiwalnym nagraniem z podstawowymi podpowiedziami w tym temacie oraz apeluję – zadbaj o to, aby Twoja kamerka była dobrze ustawiona – tak jak i Ty w kadrze 🙂

PS. Zdarzyło Ci się uczestniczyć w takim wydarzeniu, gdzie patrzenie na innych uczestników/prowadzących było bardzo niekomfortowe lub śmieszne?
Chętnie o tym poczytam jeśli opiszesz tę historię w komentarzu 😃